Op weg naar Kochi, de volgende dojo.

Dojo: plaats van spirituele training, elke provincie (er zijn er vier) heeft een Boeddhistische naam die staat voor een bepaald onderdeel van de weg naar Verlichting.

Van tempel 23 naar 24 is het een goede 77 km. Ik begon in Hiwasa, waar ik zo drijfnat bij het hotel aanspoelde. En kon nu weer helemaal droog op pad.

's Ochtends om half 8 op straat, ik ben onderweg naar tempel 23, zij zijn op weg naar school. 

Het was weer een klim, maar het uitzicht  vanaf tempel 23  is mooi. De lampions hangen er om de komst van de bloesem te vieren. 

Verder boven op de heuvel is een nieuwe tempel (?) bijgebouwd. Ook hier ben ik naar toe geklommen, hij wordt als een soort tentoonstellingsruimte gebruikt. (Het rode gevaarte op de achtergrond)

Eigenlijk moeten vrouwen over een trap met 33, de mannen over een trap met 42 treden, maar er wordt  maar 1 trap gebruikt, met veel meer dan 42 treden, Deze tempel is hoofdzakelijk bekend als beschermer tegen het ongeluk, dat bij een bepaalde leeftijd hoort.  De jaren met het grootste gevaar zijn voor vrouwen: 32, 33, 61 (ik ben dus net uit de gevarenzone) en voor mannen: 41, 42, 61. Maar als je daarna verder leest  blijkt bijna elke leeftijd (iets minder, maar toch....) ongeluk te brengen. 

Maar dit is te vermijden. Door allereerst de bij deze tempel behorende sutra op te zeggen en als je de trap op gaat bij elke stap, op elke trede een muntje te offeren. Ik ben de trap op en neer gegaan, maar ik heb geen muntjes gezien. De meeste muntjes werden zoals gebruikelijk in de grote hoofdtempel geofferd.

En er stonden weer prachtige Jizo beelden.

Daarna was het een lange tocht naar mijn eerste slaapplaats. De tocht ging weer langs de weg, door tunnels en langs de kust. Onderweg zongen de vogels weer prachtig en heb ik een slang gezien van ongeveer 1 meter. We schrokken allebei van elkaar en hij was vlug weg. 

En met haar heb ik mijn yogurtjes ('good for body' stond er op en er was iets 81%, verder kwam ik niet. Ook de vruchtjes erin kon ik niet thuisbrengen) gedeeld. Ik heb haar gevraagd hoe ze heette en hoe oud ze was. En ze antwoordde! Maar toen was ik uitgepraat en stokte het gesprek.

Mugi verwelkomt me met een prachtige tekst. Maar om nou te zeggen 'spiritual home'.

Er was een fresh bakery met zalige bijna echte broodjes.

Sabadaishi

 Er zijn 20 Bagai tempels. Een soort 'erbij tempel'. Hier heeft Kobo Daishi ook iets gedaan, maar de tempels zijn minder belangrijk. Sommige  liggen een stuk van de route af en als je ze allemaal wilt bezoeken is dat 200 km extra. Niet veel pelgrims doen dit. Ik ook niet. 

Maar onderweg naar tempel 24 ligt er een langs de route, dus om het spirituele gevoel niet geheel te verliezen heb ik deze bezocht.

Toen Kobo Daishi langs deze plek liep ontmoette hij een man met een dode makreel en een paard. En om een lang verhaal kort te maken, hier heeft Kobo Daishi de makreel het leven terug gegeven. 

Hier staat hij met een makreel.

Wellicht was het toeval, maar 's avonds kreeg ik een makreel bij het avondeten. (Ook weer met de stokjes opengemaakt, gefileerd en opgegeten). Ik sliep deze nacht bij privemensen, maar ze hadden een reclamebord en enorm veel kamers. Ik was de enige gast. Weer een ontzettend lieve oudere gastvrouw. Ze bleek me al in Mugi gesignaleerd te hebben en toen ik de volgende dag 10 km verder was kwam ze me in haar auto tegemoet, breed zwaaiend, loopt ze wel goed? En het eten was zalig.

Het huis stond aan de oceaan en er was een bankje waar je op kon zitten, aan het water. Een plekje om te mijmeren bij de ondergaande zon.

Voor 9 april had ik een minshuku 20 km verderop gereserveerd. Maar ik vond het er vies, onverzorgd en ik kon niemand bereiken. (Heb ook nog in het Japans geroepen). Dus besloot door te gaan. Maar waar te slapen? De stoute schoenen aangetrokken en opgebeld. Als antwoord kwam er alleen maar 'hai, hai' (ja, ja). Het bleken nog 17 km erbij te worden. Uitgeput kwam ik bij de minshuku aan, waar deze ontzettend aardige eigenaresse juist in haar auto stapte om me tegemoet te rijden.

Hier staat ze na het ontbijt met een medepelgrim. We hebben elkaar op de foto gezet. Ik sta nu op zijn Facebook.........hij op mijn blog. Op de tv helaas net niet het statistiekje van de bloesem, maar dat is er: rose  bloempjes als er nog bloesem is, groene blaadjes als ze verdwenen is. Per stad (?) aangegeven.

Een topper deze minshuku, zalig eten, koffie bij het ontbijt, al mijn kleren werden gewassen en vooral: met verschrikkelijk aardige mensen.

Vandaag, 10 april ben ik bij het allerzuidelijkste puntje en tempel 24: de kaaptempel aangekomen. Ik heb  nu het gedeelte waarin ik het spiritueel ontwaken moet trainen achter de rug en begin na tempel 24 aan het gedeelte waarin ik de spirituele discipline oefen ( dat heet denk ik anno 2016 mindfullness). Ik ben benieuwd! 

Kobo Daishi vond in ieder geval op de plaats van tempel 24 na weliswaar 2 bezoeken de verlichting. Hij heeft hier in een grot gemediteerd. 

Tempel 24 staat boven op een heuvel, ik slaap boven een koffieshop (koffie met gebakjes), beneden bij het pad en het bad is klaar - morgen maar beginnen met de beklimming.