Een dag onderweg, in de stad.

Het ontbijt is meestal om 6 uur, soms om half 7. Het ontbijt bestaat uit: rijst, een rauw ei (dit wordt met soya door de rijst gemengd. Een nadeel is dat de rijst dan niet meer kleeft, daarom wordt dit meestal naar binnen geslurpt). Een enkele keer is er een (koud) spiegelei. En voor mij wordt het ei een enkele keer gekookt. En verder is er altijd een gebakken visje, ingemaakte groente, een kopje miso soep, soms sla, 'groene blaadjes', soms nog stukjes andere vis en soms wat fruit. En altijd liters groene thee.

Hier kregen we een gegrild visje. (Het was gelukkig al dood toen het op het plaatje werd gelegd).

Met deze drie mensen heb ik enkele dagen doorgebracht. De man links spreekt goed Engels. 

Direct na het ontbijt gaat iedereen op pad. 

Het is dan nog stil op straat, maar de eerste kinderen gaan al naar school. Bij de huizenblokken vormen ze groepjes en op elk kruispunt staat een klaar-over die de groepjes de straat over helpt. 

Zicht op Matsuyama bij binnenkomst.

Ik vond het geen mooie stad. Allerlei bouwstijlen staan kris kras door elkaar.

Maar er staat ook een beroemd badhuis, toen ik daar 's ochtends voorbij liep, waren er al mensen in kimono op weg naar het bad. 

Rond 11 uur ga ik op zoek naar een lunchmogelijkheid. Dat kan een bento-winkel zijn. Een bento is een lunchdoos, de inhoud wordt vers gemaakt, de dozen staan klaar, je hoeft alleen maar te kiezen. 

Een heel enkele keer is er brood te koop, soms bij een bakker, soms in een grote supermarkt.

En soms ga ik naar een convenience store.  Dat zijn moderne winkelketens, de winkels staan langs snelwegen. Het ziet er verschrikkelijk uit, maar er zijn momenten geweest dat ik erg blij was er een te zien. Er is altijd een schoon toilet, verse koffie, er zijn bento's en broodjes te koop, yoghurt enz. En er is wifi, ik download dan meteen de krant van de vorige dag en lees de mail.

En soms als ik met andere mensen loop en we (of beter gezegd: zij) zien een restaurant, dan gaan we daar lunchen.

Met deze mannen heb ik vandaag de heuvel op weg naar tempel 66 beklommen. De heuvel is bijna 1000 meter hoog. De tempel was gehuld in mist. Zowel omhoog, als omlaag was het pad erg stijl. We waren kapot toen we beneden aankwamen. 

Als ik door een stuk bos ga, of een heuvel beklim op weg naar een tempel en weet dat ik weinig zal tegenkomen, heb ik al eerder iets te eten geregeld. Vaak krijg je ook nog iets te eten, bv rijstballen, mee van de ryokan. En ja, drinken is er bijna altijd overal te koop, koud of warm. 

Langs de kant van de weg zijn beelden te koop.

En dit is bij een bedrijf dat dakpannen maakt.  De dakornamenten zijn als reclame op een riggel gezet. Het ziet er een beetje plastic achtig uit, maar het is gebakken steen en erg breekbaar. 

Hier ga ik door een dorpje waar nog veel traditionele huizen staan. Je ziet bijna nooit iemand op straat. Iedereen zit in een auto. Dat maakt het de weg vragen moeilijk: want vind je wel iemand  om de weg aan te vragen? En als je dan iemand gevonden hebt, kun je je verstaanbaar maken? En begrijp je dan tenslotte het antwoord?

In de ryokan of minshuku is de avondmaaltijd altijd om 6 uur. Die bestaat uit een uitgebreidere versie van het ontbijt. De tv staat altijd ('s ochtends en ' s avonds) aan.

Bij aankomst in de ryokan ga je direct naar het bad. Daarna trekt iedereen een kimono aan. De man links is gelijk met mij gestart. We sliepen in dezelfde ryokan. Ik kom hem nog regelmatig tegen. En dan zegt hij elke keer 'you walk  faster then me'. 

Of ik slaap in een tempel.

De maaltijd, die avond.

En zo ziet bijna altijd mijn slaapkamer er uit.

Een laag tafeltje met daarop een kan thee en een koekje, een plat kussen om op te zitten en een matras op de grond, daarop een kussentje gevuld met rijstkorrels, en een soort dekbed. (Het is veel zwaarder dan het onze).