Maanlicht gereflecteerd
In een dauwdruppel.
Geschud van een kraanvogel. (Dogen)
15 mei
Het is al een poos warm en het wordt elke dag warmer. Daarom gaat iedereen vroeg op pad. Het ontbijt is uiterlijk om 6 uur 's ochtends. Tot 10 uur is het heerlijk lopen, van 10 tot 12 uur is het doorzetten en na 12 uur wordt het afzien.
Vlak voor tempel 80 wordt ik aangehouden door een van deze mannen. Ze hebben een ruimte ingericht waar de henro-san iets te drinken en iets te eten krijgt. Ook geven ze informatie over het pad naar tempel 81 en 82.
En er is een leestafel met allemaal (hoofdzakelijk voor mij onleesbare) informatie. Maar er ligt ook een goede kaart en die had ik nodig.
Tempel 80 is een rustige mooie tempel.
En hierna gaat het weer stijl omhoog, naar tempel 81 die, net als tempel 82, op een plateau ligt.
Op het terrein van tempel 81 staan deze beeldjes.
Ik loop deze dagen samen met een Japans echtpaar, wat juist nu heel goed uitkomt want op het plateau is geen slaapplaats. Zij hebben, ook voor mij, een hotel gereserveerd 20 km verderop in een nationaal park. Vanaf een afgesproken plaats worden we opgehaald door het hotelbusje.
Het hotel ligt aan de rand van het plateau en vanuit mijn kamer heb ik een schitterend uitzicht.
's Avonds zit de eetzaal vol met Japanners. 'En hoe zal zij, die toeriste, het met de stokjes doen?'
Ik geloof dat ik wel geslaagd ben, alleen bij het oppakken van de druiven van het dessert gleed er een druif tussen de stokjes door, viel op de grond en werd direct door een damesschoen geplet. Toen ik hem opraapte stond er al een ober klaar om hem over te nemen.
16 mei
Na een Japans ontbijt met westerse croissants eerst weer met het busje naar het eindpunt van gisteren en dan op weg naar tempel 82. Deze tempel kreeg zoveel beeldjes dat er gangen aan het hoofdgebouw moesten worden aangebouwd.
En daara gaat het pad weer stijl en lang naar beneden. Er is voor vandaag vanaf 3 uur regen voorspeld. Groot is de verontwaardiging van de mensen als het al om 2 uur gaat regenen. (Het lukt me helaas niet hen over de betrouwbaarheid van het Nederlandse weerbericht te vertellen).
Bij tempel 83 staat een schrijn, waar de pelgrim (weer of geen weer) naar binnen kan (moet) kijken. Als het hoofd klem komt te zitten, heeft de eigenaar geen goed hart.
Ik heb voor deze dag een kamer in een onsen gereserveerd. Zodoende zit ik om half 4 in een warm bad, onder een afdakje in de stromende regen.
17 mei
Is het weer een stralende warme dag. Er staan vandaag 2 tempels op het programma, ik heb me alleen een beetje verkeken op de hoogte en de tijd die het dus kost er te komen.
Dit is de hoofdhal van tempel 84. Er moet een verbindend pad tussen 84 en 85 zijn, maar dit is onvindbaar. Daarom gaat het eerst weer helemaal naar beneden, dan een stuk door Takamatsu (een drukke stad) en dan gaat het pad weer omhoog. Gelukkig gaat er ook een 'cablecar' en die neem ik. (Het is inmiddels half 3)
Tempel 85 ligt prachtig op de heuvel. Het is een groot complex met meerdere gebouwen.
Er staat een Shinto-torii voor de tempel.
Hierna loop ik door een koel bos naar beneden en kom weer bij de zee uit.
18 mei
Het is vandaag een korte dag. Tempel 86 ligt naast de ryokan en ik moet maar 10 km lopen.
Daarom ga ik na het bezoek aan de tempel met de trein terug naar Takamatsu, want daar is een beroemd park, het Ritsurin Ko-en.
De bloesem is helaas uitgebloeid, maar ook zonder dat is het hier prachtig.
Na de terugreis loop ik rustig naar mijn slaapplek, de ryokan ligt tegenover tempel 87.
Onderweg wordt ik door deze dames aangehouden.
Ze geven me een zakje met tomaten, bananen en grapefruits. 'En volgend jaar kan ik bij hen thuis komen slapen'. Het krijgen van osetta is elke keer weer een bijzonder, mooi moment.
Hier wordt de naam van tempel 87 in mijn boek gekalligrafeerd. Voor elk van de 88 tempels is een pagina. (De man van tempel 88 wilde niet op de foto).
19 mei
De laatste tempel!
Het was weer een klim omhoog. Maar daar staat Kobo Daishi in volle glorie! Stevig op beide voeten.
De staf en de voeten zijn omwikkeld met doeken. Sommige pelgrims omwikkelen hun voeten op dezelfde manier.
En hier sta ik, voor de hoofdtempel. (Iets minder stevig op mijn voeten, qua warmte en vermoeidheid)
En dan gaat het voor de laatste keer weer naar beneden. Ik heb weer in een onsen ('spa' staat er in het boekje) gereserveerd, zodat ik, op het einde van de tocht, uren in het water kan liggen.
Als ik onderweg een kopje koffie drink stopt er een auto. Het is het bekende echtpaar, een vriend heeft hen opgehaald bij tempel 88 en brengt hen naar Tokushima. Zij brengen me naar de onsen.
En daar nemen we voor de zoveelste keer afscheid, alleen is de kans dat we elkaar weer ergens tegenkomen nu heel erg klein geworden.
20 mei
Ik ben 25 km verder doorgelopen en zit nu (op de grond) in mijn slaapkamer. Het ritueel van het verbranden van de wens is zojuist weer uitgevoerd. Morgen loop ik 15 km verder naar tempel 1 en ga weer slapen in de eerste ryokan van 2 maanden geleden. Overmorgen ga ik met de trein naar Matsuyama en daar neem ik de veerboot naar Hiroshima.
Ik denk altijd dat als je loopt, als meest langzame manier van reizen, je de meeste tijd hebt om alle indrukken te verwerken. Maar juist doordat je langzaam reist, zie, ruik, hoor, proef je zoveel - dat het haast onmogelijk is dit allemaal te verwerken.
Ik zit 'vol' herinneringen aan mensen, tempels, geluiden (vogels), de oceaan, de bergen, de trappen, de uitzichten, het zalige eten. Ik ga zelfs die verschrikkelijke tunnels (waar ik door heen ging als het regende) missen.
Lopen is bidden met de benen.
De geest is weer een stukje leger en ik hoop dat er weer wat 'onzin is opgeruimd'.
De cirkel is gesloten, de reis gaat verder.
Met weemoed verlaat ik dit lieflijke eiland met haar vriendelijke bevolking, schitterende natuur, mooie tempels, de pelgrims en niet te vergeten Kobo Daishi en ga naar een andere werkelijkheid, die van het moderne Japan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten