Hier had een foto van de transithal van het vliegveld van Tokio moeten staan. Maar ik had vertraging en moest nog geld wisselen, de vertrekterminal van de terugreis opzoeken en naar een andere terminal gaan. (Dit kon met de airportbus, ik moest onderweg overstappen op een busstation, groter dan het busstation van Utrecht centraal). En ik had voor dit alles maar 2,5 uur de tijd en een jetlag.
Maar alles gehaald. Ik heb daarna in Osaka (alweer zo'n groot, compleet georganiseerd vliegveld) een prachtige foto gemaakt, maar toen ik de camera op de iPad wilde aansluiten bleek ik mijn camerasnoertje thuis te hebben laten liggen.
Een beetje lost in the techniek dus..........
Op het blog komen dus alleen maar foto's die ik met de iPad maak.
Koyasan is een oase van rust. Ik kon direct in bad. Dat houdt hier het volgende in: je wast je eerst grondig en spoelt je af (zeep, handdoek, douche en mandibakjes alles staat in de eerste wasruimte klaar). Daarna ga je naar de tweede wasruimte, hier is een enorm gemeenschappelijk bad met zalig warm water. Hier kun je in liggen. (En soezen en bijna in slaap vallen......) Het is niet de bedoeling dat je je daarin wast. Daarna trek je de kimono aan die op de kamer klaar ligt en krijg je de maaltijd, zuiver vegetarisch, weer geen uien, noch ei, noch melk. Ondertussen maakt de gastenmonnik je bed klaar.
Het eten was zalig, het was me alleen geheel onduidelijk of er ook een bepaalde volgorde was. Het is dus mogelijk dat ik met het toetje begonnen ben.
Daarna ben ik als een blok in slaap gevallen. Vanochtend ben ik om 6 uurwakker geworden, want de gasten mogen de ochtenddienst meemaken die om 6.30 uur begint. Met mij waren er een Japanse man, een Japanse moeder met 2 dochters.
De dienst bestaat hoofdzakelijk uit sutra's reciteren. Om 7 uur was het ontbijt. Wederom rijst met diverse hapjes, groente en soep.
En vandaag heb ik de hele dag in Koyasan rondgewandeld.
Dit is de tempel waar ik logeer.
En dit is de grote pagode, die door Kobo Daishi gebouwd werd. Althans...... Alles is hier van hout gebouwd, dus de tempels brandden regelmatig af. Ook deze tempel is herbouwd. Het niet-afgebrand zijn, telt wel! Zo vertelde de gastenmonnik mij dat de hojo-ji tempel nog nooit is afgebrand. Daar zijn er maar 3 van in Koyasan.
Op weg naar het mausoleum van Kobo Daishi. Het pad voert 2 km lang door een kerkhof, (het grootste van Japan) waar de doden liggen te wachten op de toekomstige Boeddha Maitreya. Hier gelooft men dat als hij komt, het alleen Kobo Daishi gegeven is hem op aarde te begeleiden en zo te zorgen dat de doden weer herboren kunnen worden. Het is verboden het mausoleum te naderen. Ruim ervoor is een grote tempel met 10.000 lampen en een altaar waar de mensen devoot wierook branden en bidden.
Deze beeldjes hebben de meeste indruk op me gemaakt. Her en der staan ze verspreid tussen de graven. Het is een afbeelding van Jizo. Een van de dertien heiligen binnen het Shingon Boeddhisme. Het heeft kenmerken van het Taoisme, Boeddhisme en Shintoïsme.
De boeddhistische versie vertelt dat Jizo op weg naar de verlichting twee beloften heeft gedaan: hij wil eerst zorgen voor alle mensen en hij wil niet het boeddhaschap bereiken alvorens alle hellen leeg zijn.Maar speciaal is het de beschermer van de ongeboren kinderen, of van de kinderen die bij de geboorte gestorven zijn. Het beeldje draagt vaak een rode muts, deze is gemaakt door ouders als dank voor het redden van een baby, of om het te vragen hun baby te beschermen.
En tenslotte ben ik hier wat gaan eten: koekjes met bonenpasta. Bijna 'Ann'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten